Sporten, een 'moetje'

Dit is het eerste blog van Barbara Mounier. Vanaf nu kun je maandelijks 'meekijken in haar leven' op het gebied van alledaagse dilemma's rond eten, bewegen en gezondheid. De vraag die centraal staat is: Hoe houd je alle ballen in de lucht en maak je tóch tijd voor een gezonde levensstijl? Voor een foodie met 'Hollandse heupjes'  is dat nog niet zo makkelijk! 

Sporten , een 'moetje'

Zo lang ik me kan herinneren, vind ik sporten niet leuk. Bewegen wel: een wandelingetje maken, lekker buiten spelen, fietsen, een boomhut bouwen, urenlang ballen op het strand – dat vind ik prima. Of eigenlijk: dat hoort gewoon bij mijn leven, daar denk ik niet over na. Als kind al helemaal niet en nu eigenlijk ook niet echt.

Maar zodra bewegen een serieuze zaak wordt, zodra er een etiketje opgeplakt zit van ‘gezond’ en ‘wie kan er sneller’ en ‘teamsport’ en ‘verplichting’, dan ben ik weg.

Een 7 voor gym: "niet omdat je het kunt, maar wel omdat je er altijd bij bent"

Het begon al op school. Ik was als kind best voorzichtig in mijn bewegingen. Twee oogoperaties en een brilletje hadden me onzeker gemaakt. En door mijn beperkte zicht had ik niet zo’n beste oog-hand-coördinatie. Dat hadden mijn klasgenoten natuurlijk ook wel in de gaten. Laat ik het zo zeggen: ik stond niet vooraan, als er teams gekozen moesten worden.

Ik heb me er destijds niet door uit het veld laten slaan. Als er weer eens gehonkbald, gevolleybald of anderszins gebald werd, zwiepte ik er vrolijk op los. Dus kreeg ik voor gym een 7. ‘Niet omdat je het kunt, maar wel omdat je er altijd vrolijk bij bent’, zei onze überfitte gymleraar.

Van apenkooien, ringzwaaien en coopertest...

In de pubertijd werd het wat lastiger. Bij het apenkooien rende en klom ik nog vrolijk door de hele zaal. Maar sporten werd opeens competitief. Er werden prestaties gemeten. En ik bakte er niet veel van. Bij het ringzwaaien (dat deden wij op onze school) hield ik het niet lang vol. En op de coopertest haalde ik een enorm lage score. Ergens in die periode heb ik bedacht: sporten is niks voor mij. Ik kan dat helemaal niet.

...Via 'springklasje' en zwemmen...

In mijn twintigers deed ik qua sporten gewoon waar ik zin in had.  Helemaal niets dus. Nou, niets is misschien overdreven. Ik heb jarenlang een sportschool-abonnement gehad. Een ‘springklasje’ hier en daar, daar kon ik wel lol in beleven. En ik ging wel eens naar het zwembad. Maar op een dag werd ik uitgefoeterd door fanatieke wedstrijdzwemmers. Toen was ik daar wel weer klaar mee. Zwemmen? Liever tijdens een stranddag. Dat telt niet als sport.

...Door naar yoga en Mama Stralend Fit...

Helaas kwam er met dertig een kink in de kabel. Bij een onschuldig potje voetbal verstapte ik me en scheurde mijn kniebanden. Vraag me achteraf niet waarom, maar het is destijds niet goed behandeld. Nu (tien jaar later) is mijn knie zo zwaar beschadigd, dat ik niet eens meer lekker kán sporten, zelfs als ik het zou willen.

De afgelopen jaren waren qua bewegen dus minder. Echt veel minder. De geboorte van mijn dochtertje, een zwakke knie, een algehele hekel aan fanatiek gedoe – tel het allemaal bij elkaar op en je begrijpt dat ik ‘sporten’ op een zeer laag pitje heb staan. Hier en daar wat yoga. Soms een wandeling. Maar geen high impact dingen. Te moe voor, geen zin in, laat ook maar.

Vorige week ben ik – misschien wel iets te spontaan – de samenwerking met Ginny aangegaan. Wat er in de komende maanden precies gaat gebeuren, daar heb ik nog geen idee van. Laat ik eerlijk zijn: ik ben sceptisch. Mijn verwachtingen zijn laag gespannen. Niet vanwege Ginny, maar vanwege mezelf.

Toch heb ik wel wat vragen. Zou Ginny me kunnen helpen om anders tegen bewegen aan te kijken? Zou ze me een gouden tip kunnen geven voor een sport die ik gewoon LEUK vindt, zodat ik me niet meer altijd afvraag ‘Wat sta ik hier eigenlijk te doen?’ En zou het me lukken om een paar kilo kwijt te raken?

...Totdat sporten geen 'moetje' meer is...?

Als over een paar maanden blijkt dat sporten voor mij geen ‘moetje’ meer is, dan verandert er écht iets in mijn leven.