Personal Update van Ginny: Ik heb een 'maatje'.

Ik ben geen moeder, maar een 'maatje'.

Jullie weten al dat ik geen moeder ben. Daar heb ik bewust voor gekozen. Toen mijn vriendinnen vroeger vertelden dat ze ooit wensten te trouwen en kinderen te krijgen, voelde ik al heel sterk dat ik die wens niet had. Geen idee waarom niet. Het was gewoon een gevoel.

Dat gevoel is eigenlijk nooit meer veranderd. Wel is er een periode geweest waarin mijn vriend en ik er heel bewust over hebben nagedacht. Daar hebben we best een poos voor uitgetrokken. We zijn er ieder op onze eigen manier - en ook samen - mee bezig geweest.

Het antwoord bleef echter ongewijzigd. En weet je, het past ook bij ons. Dit is goed zo.

Vrijwilliger bij het 'maatjesproject'.

Sinds kort ben ik vrijwilliger bij Jong Perspectief. Dit is een organisatie die met hun 'Maatjesproject' een volwassen vrijwilliger één op één koppelt aan een kind of een jongere (tussen de 6 en 24 jaar) die wel een steuntje in de rug kan gebruiken.

Hoe mooi is dat?
Ik mag mijn liefde, aandacht en energie geven aan iemand die daar een beetje extra behoefte aan heeft. En weet je wat leuk is? (als moeder zijnde wist je dat misschien al, maar voor mij is het dus nieuw): Dat ik me - dankzij mijn maatje - een stuk meer kind voel. Sinds ik een maatje heb, klim ik in bomen en glij ik van glijbanen. Iets wat ik sinds het bereiken van mijn volwassen leeftijd (nu 20 jaar geleden) niet meer gedaan heb!

Zij leert van mij, en ik leer van haar. Wat een verrijking.

Een goeie match.

Mijn maatje en ik zijn een goeie match. Beiden zijn we energiek en houden we van bewegen, liefst buiten, want we houden van de natuur en van dieren. Je begrijpt dat wij onze lol niet op kunnen tijdens deze prachtige herfst met zachte temperaturen. Zo maakten we al mooie fietstochtjes richting het bos om daar vervolgens te wandelen, te klimmen en te klauteren in bomen (jaja, ik ook), herfstbladeren te zoeken en de kinderboerderij te bezoeken.

Na zo'n heerlijke middag buiten spelen (in het tempo van een energieke 12-jarige) ben ik na afloop best moe, maar voldaan. Zo vroeg ik haar laatst - toen we naar huis fietsten - of ze alsjeblieft wat langzamer wilde fietsen, want mijn benen konden haar traptempo niet meer bijhouden. Ze reageerde enigszins verbaasd en opgelucht tegelijk: "Ik dacht al dat ik jou moest bijhouden!"

The best things in life are free

Ook al krijgen we een kleine vergoeding voor eventuele onkosten, ik vind het leuk om te proberen zoveel mogelijk dingen te doen die weinig of geen geld kosten. Op die manier kunnen we de maandelijkse vergoeding sparen voor een 'grotere' activiteit.

Eerst wilde ik schrijven: 'bijzondere' activiteit i.p.v. 'grotere', maar dat klopt niet. Het feit dat iets geen geld kost, maakt het niet minder bijzonder. Zeker niet voor een kind. Mijn maatje is altijd enthousiast, zelfs als ik haar vertel dat we herfstbingo gaan doen, wat inhoud dat we blaadjes en beukennootjes gaan zoeken in het bos.

Als volwassene merk ik dat ik - als ik iets speciaals of bijzonders wil doen - eerder geneigd ben om groot of duur te denken: een weekendje weg bijvoorbeeld, compleet met welness en 3-gangendiner. Dat is pas bijzonder! Niet dus. Wandelen, fietsen, klimmen en klauteren is net zo bijzonder, zeker samen met een kind, want zij laten jou kijken door de ogen van een kind en helpen jou je te verwonderen. Voor hen zijn normale dingen bijzonder. Weer een verrijking!

Deze week gingen we samen naar de film (Pak van mijn Hart).
Gratis.
Omdat er voor aanvang van iedere film (in Zoetermeer) een kort promotiefilmpje van het maatjesproject werd getoond.
Naar de film gaan is best een grote hap uit ons maandelijkse budget. Wat 'n bofkonten dat we nu gratis mochten gaan. Zo zie je maar: the best things in life are free. (en dan bedoel ik niet de film, maar 'het geluk' dat we hadden dat de film voor ons deze week gratis was)