Mijn sportieve lookalike

Sinds vorige week doe ik weer een sportklasje. Niet op de sportschool, deze keer. Daarvoor heb ik net iets te vaak mijn halve salaris naar een fitness center gebracht. Om daarna nooit te gaan en me navenant schuldig én lui te voelen. Nee, deze kies ik voor 'sporten in het buurthuis', op een steenworp afstand van mijn huis. Dat heeft allerlei voordelen:

- Het is zo dichtbij, dat ik letterlijk binnen 2 minuten in mijn sportkleding op de mat sta. Te laat weg, of makkelijke excuses als 'het regent, ik sla een keertje over' zijn er niet meer bij.

- Ik ken de helft van de vrouwen die meedoen. En zij kennen mij. Ik krijg dus van een dag tot één minuut voor aanvang appjes en sms'jes, variërend van 'gezellig dat je komt' tot 'het begint NU' en 'ik weet waar je woont...'

- De 'jufffen' zijn hartstikke leuk. Lucia geeft een soort algemene conditietraining en Leslie doet fijne bodyshape oefeningen. Wél flink bikkelen, maar dat ligt voor de hand als je zo onregelmatig sport als ik. En ik ben pas twee weken aan de bak.

Het sporten is dus weer even wennen. Sommige oefeningen vragen balans. Die heb ik niet, dus dan kukel ik om. Andere oefeningen vragen kracht. Die heb ik ook niet. Dan probeer ik een beetje zachtjes te kreunen. En die knalrooie kop, na vijf minuten? Tja, wat zal ik zeggen. Ik ben geen doorgewinterde pilates-godin. Sporten is afzien. Maar over de grote lijn: fijne lessen!

Uiteraard ben ik fanatiek van start gegaan. Leslie wilde squats, en ik ging bij de eerste keer vrij makkelijk door mijn knieën, dus ik dacht: dan gá ik er ook voor! Daarom betaal ik nu een hoge prijs. Na zo'n 80 diepe kniebuigingen en daarna nog een uur hartstikke gemotiveerd meehuppelen, heb ik nu al twee dagen zulke brandende bovenbenen dat ik alleen voorzichtig kan schuifelen.

Stijf van de spierpijn stond ik vanmiddag bij de groenteboer. Herken ik opeens een mevrouw  naast me. Zij zit in mijn gymklasje! Ik ken haar niet persoonlijk, dus we knikken elkaar vriendelijk toe, zo van: "Jaja, wij sporten samen, wat zijn we toch heerlijk gezond bezig!" Ik bestel meteen een kilo wortels bij de groenteman probeer ondertussen mijn zelfverzekerde 'sporten is my way of life-glimlach' uit. Maar ja, ik bén geen echte sporter. Dat ziet de groenteman ook wel.

Deze foto verscheen vorige zomer op mijn tijdlijn, na een ongelukkig incident met koffers op de luchthaven van Wenen. Bridget is mijn celebrity lookalike, of ik het nu leuk vind of niet!

Dan begint de sport-mevrouw te lachen en zegt: "Ik hoop dat je het niet vervelend vindt, maar je lijkt zó op Bridget Jones!" Dat hoor ik wel vaker. En het klopt, Renée Zellweger op haar allerdikst, dat komt een beetje in de buurt van mij, als ik wat dunner ben. Daardoor heb ik misschien niet de allerstoerste 'celebrity-lookalike', maar Bridget doet het in haar films toch maar mooi met Hugh Grant én Colin Firth, dus daar hoef je ook niet kinderachtig over te doen. Toch?

Dus ik reageer heel aardig, "Oh, wat leuk! Ja, ik probeer een beetje op de lijn te letten, net als Bridget, mompel mompel.. jaja... leuk compliment..."

Zegt ze tegen me: "Het is niet zozeer je uiterlijk hoor. Het komt vooral door dat ongelofelijke gestuntel van jou tijdens het sporten."

En de toon is weer gezet.