Afvallen met een doel.

Door gastblogger Marieke

Ups en Downs

We zijn inmiddels een week of 3 verder. Waar ik als een berg tegenop zag is mij 100% meegevallen: De 21 km (halve marathon) in het prachtige Luxemburg.
Het was alweer een tijdje terug dat ik 21 km gelopen had. Om precies te zijn in Amsterdam in oktober vorig jaar. Daarna wel stukken tot een km of 16/18 gelopen. Prima, dacht ik. We gaan er gewoon voor.

Dus wij op vrijdag met een groep van 13 man en vrouw op weg naar Luxemburg. De reis verliep voorspoedig en al gauw arriveerden we op de plek waar we onze startnummers konden ophalen. Daar zag je het begin van het parcours. Pff, je had gelijk al een aardig klimmetje. Naja, er zouden er onderweg nog meer volgen. Het parcours had een hoogteverschil van 243 meter. Dat ben ik hier in het vlakke Noord-Holland niet gewend. Had wel in de duinen wat heuveltjes genomen. Maar die waren lang niet zo gemeen als hier.

Van Start tot Finish

De start zou zaterdagavond om 7 uur zijn. Dus we hebben de hele zaterdag heerlijk in de zon genoten van het warme weer. Het was er een graad of 30. Heerlijk. Na de pastamaaltijd zijn we richting de start vertrokken. Onderweg daarheen een hevige regenbui gehad. De straten waren zó warm dat er een soort van vochtige mist boven de weg hing, hetgeen het alleen maar warmer en benauwder maakte. Gelukkig was het bij de start weer droog.

Toen het startschot had geklonken was ik eindelijk onderweg. Het eerste klimmetje op en daarna stortte je een km of 2 naar beneden. Heerlijk liep dat. Ik heb de laatste tijd alleen enorm last van mijn maag/darmen en -  ja hoor - ook hier weer. Bij 5 km. Gelukkig stonden er wc’s, anders had ik een groot probleem gehad. Bosjes zijn er niet echt in woonwijken. De regen kwam ondertussen weer met bakken uit de hemel. Wat dit keer voor de nodige verfrissing zorgde.

De route was erg mooi. Met vergezichten en een prachtige zonsondergang. Maar helaas: wat je naar beneden loopt moet je ook weer naar boven lopen. Mijn doel rond de 3 uur zag er op 16 km nog erg goed uit. Maar het laatste stuk liep je omhoog over een rechte weg. Die héééééééél lang leek. Hier begon de, voornamelijk geestelijke, “martelgang”. Ook had ik een enorme blaar onder alle 2 mijn voeten. Van het naar beneden lopen. Over het laatste stuk heb ik, naar mijn idee, te lang gedaan. Te veel moeten wandelen. Maar de finish maakte alles goed. Het was binnen in de hal met heel veel publiek en lampen. Groot scherm. Echt kicken! Na mijn prachtige medaille te hebben ontvangen snel mijn vrienden opgezocht. En daarna wachten op de 2 bikkels die de hele marathon zouden lopen.

Terug op de camping nog fijn met z’n allen wat gedronken en vervolgens naar bed. Ik met een enorm goed gevoel. De rest wat minder. Iedereen vond de marathon mega-zwaar. Mijn tijd: 3.01.24. Geheel niet ontevreden. Mijn pr staat op 2.53.58 op een vlak parcours.

Spierpijn en blaren.

Na een paar dagen met enorme spierpijn te hebben rondgelopen, ben ik woensdag voor nog een rondje gegaan. 7 km. Zwaar, en niet fijn voor de blaren. Dus die moest ik afplakken, want ik zou vrijdag naar Vlissingen gaan waar ik samen met een vriendin Colours by the Sea zou gaan lopen. Een loopje van 5 km voornamelijk over het strand. Om de km kreeg je een kleuren laagje over je heen gegooid. Echt enorm leuk om te doen! Aan het einde zie je eruit als een regenboog. (http://www.coloursbythesea.nl/)

Down

En dan moest het er toch van komen. Na alleen maar ups….. de down. Gister was het plaatselijk loopje over de route die ik inmiddels echt met mijn ogen dicht kan lopen, maar die ik tijdens een wedstrijd nooit lekker loop. Gister dus ook niet. Na 2 km merkte ik het al. Mijn kuiten ploften, mijn maag deed weer raar. En mijn blaren voelden echt niet goed. Dan heb je hier het nadeel of voordeel dat het rondjes zijn van 7 km. Ik zou de 14 km gaan lopen. Je kan dan dus makkelijk bij 7 zeggen: “Ik stop”. Wat ik dus ook gedaan heb. Normaal gesproken was ik gewoon doorgelopen. Maar goed. Ik ben gestopt, waar ik verstandig aan gedaan heb. Om de boel niet nog verder stuk te maken. Maar ik baal als een stekker.

Nu de boel laten genezen en verder gaan met trainen. Nog 104 dagen tot Berlijn!!!!