Afvallen met een doel: De Marathon van Berlijn (42km)

Door gastblogger Marieke

Het is al weer even terug dat ik iets van me heb laten horen. Sorry. Ik dacht dat ik er nu wel achter was dat ik door stress niet méér moet gaan eten. Toch trap ik er iedere keer weer in. En in combinatie met iets meer eten vanwege de kilometers die ik moest lopen, zijn er vóór Berlijn helaas toch wat kilo's bijgekomen. Nou ja...jammer dan. Op dat moment kon ik er niets aan doen. Wanneer je namelijk duurlopen van 28 en 30 km op het programma hebt staan, dan wil je toch wat meer eten dan alleen sla, groenten, vlees en vis. De 'vervelende' koolhydraten. Zelfs met de vele kilometers die ik gelopen heb in de maanden augustus (119 km) en september (122 km) ben ik niet meer afgevallen.

Streefgewicht niet gehaald, maar die marathon zou ik gaan lopen, hoe dan ook

Mijn doel was om eind september 80 kilo te wegen, want iedere kilo die ik gedurende 42 km mee moest nemen was teveel. De weegschaal is echter op 86 kilo blijven steken. Jammer. Maar we gingen die marathon lopen. Hoe dan ook. Ondanks dat er een heleboel mensen twijfelden of ik de finish wel zou gaan halen, was ik er zelf 100% zeker van dat ik daar zou stralen. De tijd? Maakte me niet uit. Als ik 'm maar zou uitlopen.

Op zondag 22 september zouden we met een groepje nog de Dam tot Damloop doen. Gewoon lekker lopen, rustig aan. Het waren toch "maar" 16 km. Die dag was het warm, benauwd en raar weer. Terwijl ik normaal gesproken toch goed tegen warmte kan, vond ik dit niet fijn. Mijn bekken, waar ik de laatste weken steeds meer last van kreeg, werkte niet mee. Dus heel veel gewandeld. Deze loop was een slechte generale…  Daar moest ik het dan maar mee doen. Ik heb mijn best gedaan. Dus de 'voorstelling', Berlijn één week later, zou beter moeten gaan...

Op naar Berlijn: Wow, wat gaaf!

Vrijdag 27 september om 9 uur vertrokken we met 10 man naar Berlijn. Drie van ons hadden nog nooit een marathon gelopen. Onder wie ook ik.  Heerlijk gezelschap ongeregeld

De vrijdag en de zaterdag verliepen rustig, al wandelend door een prachtig Berlijn. Uiteraard even een kijkje genomen bij de start en finish, ongeveer 200 meter van ons appartement vandaan. Lekker gemakkelijk voor de zondag dus.
Zaterdagavond nog even goed gegeten. (Je kunt namelijk beter de avond ervoor goed eten dan de ochtend van de wedstrijd zelf.) En op tijd naar bed natuurlijk. Maar dan... slapen. Pfff, wat was dat lastig!
Ben al niet zo’n goede slaper. Maar waardoor ik nu de slaap niet kon vatten? Geen idee. Echt zenuwachtig was ik niet, terwijl ik dat normaal gesproken wel altijd ben.

Gelukkig toch wat uurtjes kunnen slapen, want om half 7 stond iedereen al zenuwachtig te zijn in de keuken. Broodjes smeren. Kleren aantrekken en een nummertje trekken bij de wc. Daarna op naar de Branderburger Tor. Daar waren de start en finish.
Wow wat gaaf, zoveel mensen!  Het voorstellen van de toppers, en dan het startschot. 
Vervolgens nog een half uurtje wachten voordat wij eindelijk mochten.
Ja en toen...
... Toen begon ik aan een loop van 42 km. Nooit van mijn leven heb ik gedacht dat ooit te kunnen doen.

Daar sta je dan ineens te janken, een marathon doet gekke dingen met je.

Bij 6 km nog snel even een wc opgezocht. Nu konden mijn benen dat nog aan. Gelletje er in. Maar helaas kwam die er met dezelfde rotgang weer uit. Zucht. Ik moest nog zoveel kilometers.
Bij de drankpost op 7,5 km was er lauwe thee. Dat vond mijn maag gelukkig beter. Daarna wat banaantjes. De verzorging was supergoed.

Op 35 km stond er een bord met allemaal aanmoedigingen. En ja hoor, daar stond er ook één voor mij: “Je bent er bijna kanjer, hou vol, ik ben al bij de finish!” van mijn vriend. En daar sta je dan ineens te janken.Een marathon doet rare dingen met je.

Ondertussen was ik ingelopen op een vriendin die 12 minuten vóór mij gestart was. Ze had het erg zwaar, dus ik besloot de laatste 5 km bij haar te blijven. Samen sta je sterk!

En toen was hij daar eindelijk: de Branderburger Tor!
Seb en nog 2 anderen die al lang klaar waren stonden op de afgesproken plek te wachten. Even een dikke knuffel en dan die laatste 500 meter!!!
OH MY GOD wat waren die gaaf! Er stonden na 6 uur lopen nog steeds mensen te schreeuwen en te klappen en dat allemaal voor ons twee?! Ik krijg er nog kippenvel van.

Even later stonden we bij de medailles. Ze waren op! Hoe is dat mogelijk? We kregen een kindermedaille mee. En daar heb je dan 8 uur en 16 min voor gelopen? Dat viel toch even vies tegen.

De dag erna wil je niet weten hoe iedereen door Berlijn heen liep. Het mooie was dat je van andere slecht-lopende-mensen een knikje van herkenning kreeg. Bijna iedereen voelde dezelfde (spier)pijn. Trappen af lopen was een komisch gezicht.

En nu verder...

Het eerste loopje staat zondag op de planning. De Urbanathlon. Een loop van 10 km met 15 obstakels, waaronder de trappen van de Amsterdam Arena. Samen met een vriendin ga ik deze run heel rustig en vooral 'gezellig' lopen.
Daarna pakken we het lijnen weer op. Niet zo streng, want ik vind dat erg moeilijk. Maar wel mét het 40 dagen PLATTE BUIK programma van Ginny 😉

Bedankt voor jullie steun!
Marieke