Daar ga ik dan. Een stukje schrijven over mezelf. Wie ben ik en waarom doe ik wat ik doe? Tot op heden (juni 2016) heb ik eigenlijk nooit zoveel over mijn privéleven losgelaten. Waarom zou ik dat ook doen? Dacht ik altijd. Het maakt mensen toch niet uit WIE ik ben? Het gaat erom WAT ik doe, nietwaar? Nou, niet helemaal. Want ik doe wat ik doe, OMDAT ik ben wie ik ben. Dus WIE ben ik dan? Wat zijn mijn drijfveren?
Ik waarschuw je alvast: dit wordt waarschijnlijk een absoluut-niet-chronologisch-en-heel-lang stuk. Dat past dan wel weer bij hoe ik ben: druk in mijn hoofd, dus ‘van de hak op de tak’, maar ook: eerlijk en oprecht, een tikje wispelturig, (over)enthousiast, vol ideëen, vol energie en vol Liefde voor het Leven. Want ja, dat is werkelijk mijn grootste passie: Het LEVEN zelf. En daar begint mijn verhaal dan ook mee...
Toen ik 12 jaar was en mijn zusje 10, kreeg mijn moeder (toen 38) de diagnose baarmoederhalskanker in een zeer vergevorderd stadium. Het was 1988.
In de reguliere ziekenhuizen gaven ze mijn moeder niet veel kans op overleven en dus ging ze naar het Antonie van Leeuwenhoekziekenhuis in Amsterdam, 250 km verderop. Ik moet je eerlijk zeggen dat ik me niet zo heel veel kan herinneren van die tijd, behalve dat we ineens vaker in Amsterdam kwamen en dat jongens en meisjes daar gewoon met hun skateboard over straat reden.
Mijn moeder heeft in- en uitwendige radioactieve bestralingen gehad. Ze heeft zich vreselijk ziek en alleen gevoeld, maar bovenal heeft ze gestreden voor haar leven, en met succes. Na een aantal maanden mocht ze naar huis. In principe was ze genezen van de kanker, althans, mits het binnen 5 jaar niet zou terugkomen. Dus ze moest wel nog zeer regelmatig op controle.
In mijn beleving is ‘het’ toen pas allemaal begonnen. Dus ná de kanker...
Ik weet niet hoe het nu geregeld is, maar toendertijd was er geen sprake van nazorg, terwijl zoiets heftigs als kanker wel degelijk een grote impact heeft op iemands leven en tegelijkertijd op het leven van het gezin. Mijn moeder was feitelijk misschien wel genezen van de kanker, maar de behandeling had zowel op fysiek als op mentaal vlak veel schade aangericht.
Mijn moeder was jong, 38 jaar, ze was bloedmooi, bruiste van de energie, stond midden in het leven, was moeder van 2 jonge kinderen, had een eigen carrière en was bezig met het opzetten van een eigen bedrijf en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Na de behandeling was ze een wrak.
Pats Boem. Alles weg. Alles wat ze was, was ze niet meer. En of ze ooit weer 100% de oude zou zijn? Dat kon niemand haar vertellen.
Radioactieve bestraling en chemotherapie maken alles kapot in je lichaam, dus ook de goede cellen. Haar immuunsysteem was zo zwak, dat ze plots te kampen kreeg met onverklaarbare ziektes en aandoeningen. Zo heeft ze een hele poos in een rolstoel gezeten omdat ze niet meer kon lopen, een zeer pijnlijk hersenvirus gehad, een vreselijk abces etc. etc. De ene ziekte volgde de andere aandoening op.
Op mentaal vlak kon ze dit (denk ik) niet verwerken en ze zakte steeds verder in een depressie en ze raakte ook nog verslaafd aan pillen (antidepressiva) en aan alcohol. Er volgden vele jaren van ziekte, depressiviteit, en ziekenhuisopnames. Betere periodes werden altijd gevolgd door mindere periodes die altijd langer duurden dan de goede periodes.
Sinds 2011 – dus eigenlijk pas heel kort geleden – gaat het goed...
Écht goed!
Al 5 jaar!
Achter elkaar!
Helemaal goed.
Zonder terugval!
Het gaat zelfs zó goed dat ik ook echt het vertrouwen heb dat het zo zal blijven.
Als ik dat iemand gun, dan is het mijn moeder wel. Én mijn vader natuurlijk. Dat ze nú, op hun 66ste dan ein-de-lijk (onbezorgd) mogen gaan genieten van het leven.
Waarom vertel ik dit allemaal? Wat heeft dit te maken met WIE ik ben en WAT ik doe? Nou, ik denk dat het er ALLES mee te maken heeft:
Machteloos heb ik moeten toekijken, van mijn 12de tot mijn 35ste, hoe mijn moeder als gevolg van de ziektes, de depressies en de drank vreselijk ongelukkig was. Hoe elke dag voor haar een strijd was. Hoe zij absoluut niet kon genieten van het leven. En hoe ze soms zelfs niet eens meer wilde leven. Mijn vader, zusje en ik konden niks doen. We zijn immers geen artsen. En ook geen psychologen. We wisten ons geen raad. Het was –en nu spreek ik ook voor mijn vader en zusje – voor iedereen verschrikkelijk. Want een ziekte en/of een verslaving heb je niet in je eentje. Die heb je samen met je hele gezin. Het beïnvloedt ieders leven, iedere dag.
Wat mijn moeder heeft doorgemaakt was het perfecte voorbeeld van wat ik ABSOLUUT NIET WILDE. Dát, in combinatie met mijn passie voor het leven die ik altijd héél sterk heb gevoeld, wist ik wat mij te doen stond: gezond zijn en gezond blijven.
Volgens vriendinnen van de middelbare school was ik altijd al bezig met gezonde voeding en maakte ik toen al smoothies (dat kan ik me zelf niet meer herinneren). Sporten was ook altijd een belangrijk onderdeel van mijn leven. Ik heb geturnd en later vooral gedanst. Daar kon ik alles in kwijt. Dat was echt mijn lust en mijn leven. Daar werd ik blij van, maar daar kon ik ook verdriet in kwijt. Dat heb ik nu nog: als ik me niet fijn voel, is de beste remedie: sporten. Als ik (heel soms) ruzie heb met Richard, dan weet ik ná het sporten soms niet eens meer waarom we eigenlijk ruzie hadden.
Ik sport dus niet om slank te worden, of voor een platte buik. Ik sport omdat ik er blij van word. Ik eet niet gezond omdat ik dun wil zijn. Ik eet gezond omdat ik me daar goed bij voel. Sporten en gezond eten zijn voor mij als een rekenformule: 1 + 1 = 2. Sporten + Gezond eten = ME GOED VOELEN. Dus: GENIETEN! Genieten van het leven.
Waar geniet ik dan allemaal van? En denk nu niet dat ik ga vertellen dat ik onwijs kan genieten van een slanke salade en verse muntthee zonder honing. Haha, nee hoor, ik geniet van een goed glas rode wijn, van uitgebreid uit eten gaan tot en met de koffie en huisgemaakte chcocolaatjes, van lekker lang lunchen (liefst op een zonovergoten terras in Barcelona), van diepzinnige gesprekken met vrienden, van een blauwe lucht, van de zon die schijnt als ik ‘s ochtends wakker word, van het getjilp van de vogels als ik buiten loop, van mooie wandel- en fietstochten, van mijn neefje Gabriel die mij spontaan een kusje geeft, van mijn vader die aan het einde van elk telefoongesprek tegen me zegt: “I love you”, van mijn moeder, voor wie ik een totaal hernieuwd respect en waardering voel en die ineens barst van de energie! Van mijn zusje, die – ook al is ze soms ver weg – eigenlijk altijd dichtbij is. Ik geniet van mijn dagelijkse koffiemomentje(s): in mijn eentje in een koffiebarretje met een krantje. Ik geniet van Richard en van hoe wij kleur geven aan ons leven. Ik geniet van schone lakens op mijn bed en van in mijn heerlijke bed ploffen na een lange werkdag. Ik geniet van de appjes en e-mails van vriendinnen die vaak beginnen met “Lieve Ginny”. Ik geniet van de eerste dag van het jaar dat we naar zee gaan. Ik geniet van als ik ’s nachts wakker word om naar het toilet te gaan en dan tot de conclusie kom dat het nog vroeg is en ik nog héél lang kan slapen. Ik geniet van zóveel momenten en dingen, het is gewoon teveel om op te noemen.
Ik ben ervan overtuigd dat genieten iets is waarvoor je kunt kiezen. Je kunt kiezen om de mooie kant of de minder mooie kant te zien. Je kunt de nadelen of de voordelen zwaarder laten wegen. Ik ben er ook van overtuigd dat het makkelijker is om de positieve kant te zien als je lekker in je vel zit. En lekker in je vel zitten heb je voor een groot deel zelf in de hand door ervoor te zorgen dat je gezond bent. Gezond word je en blijf je door goed te eten, voldoende te bewegen, tijd te maken voor ontspanning, oftewel: GOED VOOR JEZELF TE ZORGEN.
Misschien is dat wel de conclusie: Dat ik elke dag mijn best doe om zo goed mogelijk voor mezelf te zorgen zodat ik optimaal kan genieten van het leven. Het is voor mij geen kwestie van ‘moeten’ maar van ‘willen’.
Goed voor mezelf zorgen betekent dan ook dat ik chocolade mag eten en een wijntje mag drinken, want daar word ik blij van. Goed voor mezelf zorgen betekent dat ik luister naar mijn lijf en dat ik doe waar ik blij van word. Dat kan heus niet altijd, maar wel zoveel mogelijk.
Ik geloof: Het leven is wat je er zelf van maakt.
Dat heb ik gezien bij mijn moeder: voor haar was het leven heel lang ‘zwart’ en donker. Dankzij haar verbeterde gezondheid is haar leven weer zonnig en licht. Ze geniet volop, soms zelfs van de kleinste, meest gekke dingen, zoals dat ze alle bladeren uit de tuin heeft opgeruimd. En dan te bedenken dat ze daar vroeger een hekel aan had. Eigenlijk álles waar ze vroeger een hekel aan had, doet ze nu met plezier. Hoe kan dat? Het is mijn overtuiging dat dat komt omdat ze nu gezond is, fysiek en mentaal. En dat maakt het leven LEEFBAAR! Wat? Leefbaar? Nee, dat maakt het leven FANTASTISCH!
PS. En weet je..., als je bedenkt wat mijn moeder – en haar lichaam - allemaal hebben meegemaakt, dan kún je toch niet anders dan RESPECT hebben voor (de kracht van) het lichaam, de menselijke geest en het leven? Ik maak in ieder geval een diepe buiging van respect en dankbaarheid en met veel liefde en plezier doe ik mijn best om zo goed mogelijk voor mezelf te zorgen voor een maximale kwaliteit van LEVEN!